Dat jriese Streckkleed


Leev Lütt!

En wahre Jeschecht. Modebutick am Eller Maht. Owends. Minn holde Isolde söhkt e Kleed. Wöhd och föndich: E jries Streckkleed. Anprobeeht. Passt! Kann sech äwwer noch nit entschleeße. Kütt noh Huus. Schlöpt dröwer. Nähste Morje. Se well et doch. Beopdracht mech, dat afzehole. "Kannste nit verfähle. Die hant bloss ee jries Streckkleed do."

Befähl es Befähl. Widdersproch zweckloss. Ech latsch noh Eller en de Butick. "Jode Morje." "Jode Morje". "Künne mer üch hölpe?" "Jo, ech hän jähn e Kleed". Erstaune. Een Kööfersche jeht zom Rejal. Trick promp dat jriese Streckkleed rus. "Wie wör et domet?" "Jo, es jot." Jroß Erstaune. "Soll ech üch nit noch e angeres zeeje?". "Enä, ech bruch bloss eens." Konsterneehdes Koppwaggele. "Es denn de Jröß rechtich?" "Es mech ejal. Ech bruch soweso mar de Woll. Wat koss dat?" "115 Mark". "Jot." "Soll ech et üch enpacke?" "Nit nödich. Ech donn et soweso jlich opribbele". De Mädches fassongsloss. "Bitte sehr". "Danke sehr". "Op Weddersenn". "Op Weddersenn".


Nix för onjot. Bes nähste Woch
Üere
Charle-Manes