Dat Höötche
 
von Klinzings Carl (1899 – 1951)

De Treu es kinne liere Wahn!
Süht Üch för zom Beispill mi Höötche an.
Alt on verschlesse – dat Höötche es eenzich.
Vörem Kreech gekooft, veerfönfonnünnzich!
Äwwer dat Höötche, dat darf ech woll sare,
wor treu wie Jold. Ech hann et jedrare
Dach för Dach, en Freud on Wieh,
em Sommer on Wenter, en Räje on Schnie.

Dat Höötche hät zo mech jehalde
em Kreech wie drusse de Bombe knallde.
Mer hant ne Volltreffer op et Dach jekritt.
Alles wor fott – bloss mi Höötche nit.
Et es met mech öwer Land jetrocke
wie mer de Buure de letzde Brocke
för e paah Äppel hant jebraht.
Dat Höötche hät schonn jet metjemaht.

Et hängt an mech, fast kütt et mech vör,
als wenn ech met em verhierodt wör.
Minn Frau säht: "Mann, Do sühs us wie ne Schlot.
Koof Dech doch endlech ne nüe Hoot.
Dat Höötche es voll Dreck on Speck,
dat well ech Dech sare, dat Höötche kütt weck."

En däm Momang, wo se dat säht,
do schelldet. On wie se de Dör opmäht,
stung do ne Beddeler, ne alde Mann,
dä säht: "Kann ech nit en Kleenichkeet hann?
Villeecht e Botteramm odder e Brötche?"
Minn Frau schnappt sech dat alde Höötche,
dröckt et dem Beddeler en de Hangk
on zwee Jrosche dobei. Dä säht: "Hähzleche Dank,
och för dat nette Höötche, leev Lütt!"
Minn Frau mennt: "Dat Höötche, dat simmer quitt,
on morje do nämme mer ne nüe met!"

E Stöndche späder, mer setze am Desch,
en Jedanke es jede so stell vor sech.
Do schelldet widder, minn Frau mäht op,
onsre Huushär, dä kütt erop
on säht: "Ech hann op de Trepp do onge
dat Höötche von Üerem Mann gefonge."
Minn Frau, die mormelt: Hähzleche Dank!"
Hängt dat Höötche an de Wangk.

Se kickt mech an. Dä Huushär jeht.
Ech kick zo minn Frau on die säht:
"Dat es dat letzde Mol em Läwe,
dat ech nem Beddeler wat jejäwe.
Dat es dr Dank. Äwwer weeßte wat,
Do jehs morje soweso en de Stadt.
Dat Höötche, Mann, dat nemmste met.
Loss et enfach hänge, dann simmer et quitt."

Jesaht – jedonn. Am angere Dach jank
ech enne Wehtschaff, häng de Hoot an de Wangk,
drenk e Jlas Bier, bezahl, stank op,
on ohne mi Höötche op em Kopp
verschwend ech janz stiekum on schnell.
Jrad wie ech öm de Eck beeje well,
kütt dä Köbes henger mech herjeschosse:
"Se hant Ehr Höötche hänge losse",
säht hä on hält et Hängke op.
Ech setz et Höötche op minne Kopp,
dröck dem Köbes en Mark en et Pöötche;
on stung widder do met minnem Höötche.

Dr Dach drop stond mer am Rhing,
et wor de herrlechste Sonnesching.
Minn Frau säht: "Weeßte wat, leewe Mann,
do onge läht jrad e Böötche an,
dat fäht no Zons, holl schnell e Biljet,
dr Dach es so schön, mer fahre met."
Mer setze jemötlech en dem Böötche,
do säht minn Frau: "Denk an dat Höötche,
stell Dech hee am Jeländer hen
on schmieß et enfach en dr Rhing.
Janz stiekum, Mann, ech halt mech am Kalle."
Do loss ech stiekum dat Höötche falle.

"So", mennt minn Frau, "nu esset fott."
Do bröllt doch eene: "Mann öwer Bord!"
Schonn sprengt ne Matros en't Reddongsböötche,
schnapp sech en Stang on fescht sech dat Höötche.
Minn Frau on ech, mer wore platt.
"Jong" säht de Matros, "do hadder äwwer Schwein jehatt."

Hä dröckt mech de nasse Hoot en de Hangk.
Minn Frau, die stond do, wiss wie de Wangk,
als wollt se sare: "Häste noch Töne?"
Jövt fönf Jrosche on säht: "Drenkt Üch eene!"
En Zons am Rhing, do kiehrden mer en
on trofe de Käjelklub "Alle Nünn".

Mer wore am Senge on am Schonkele,
so langsam feng et an ze donkele.
Do säht eene: "Et es sowiet,
et Böötche fäht jlich, et wöhd höchsde Ziet."
Mer trecke ons an, e Finster steht op,
ech schnapp mi Höötche on denk: "Halt – Stopp,
dat nömmste nimmieh met noh Huus,
do deus et hee zom Finster erus."

Ech jov also dem Höötche ne Stupp.
Do säht do eener vom Käjelklub,
dä henger mech stung: "Ehr sit äwwer jot,
wie kömmt Ehr dozo, minne schöne Hoot
enfach et Finster erus ze werfe.
Dat moss mr sare, Ehr hat Nerwe."

Ech denk, es denn dä Kähl jeflapp?
Doch ech hadden dr verkiehde Hoot jeschnapp.
Zom Jlöck hammer em Jahde do onge,
de jode Hoot von dem angere jefonge.
Mer erreechte op de letzde Minutt et Böötche,
"So" säht min Frau, "her met dem Höötche!
Denkste ech ärjer mech noch kapott?
Dat Höötche kütt hütt Owend noch fott!"

Dat Böötche hät et owens spät
am alde Schloßtorm anjeläht.
On wie mer dörch de Möhlestroß jonn,
blifft minn Frau op eemol stonn.
Rähts on lenks bloss Schutt on Trömmer,
alles wor donkel, ki Leech – kinne Schemmer.

Minn Frau jeht en de Trömmer erin
on een – zwee, häste nit jesenn
schmießt se dat Höötche do erin, dat et knallt.
En dä Momang röpt eene: "Halt,
Hände hoch!" Ech hör ne Schrei:
"Stehenbleiben! Polizei!"

Minn Frau hävt de Häng hoch,
blifft stonn, wo se steht.
En Täschelamp bletzt, ne Schotzmann säht:
"Was suchen Sie in den Trümmern hier,
Sie haben wohl kein Nachtquartier?
Zeigen Sie bitte Ihre Papiere!"
Minn Frau die säht: "Dat moss ech Üch schnell explezeere,
vörhen es ne Wengkstoß jekomme,
dä hät dat Höötche von minnem Mann metjenomme."

Dä Schotzmann kickt minn Frau an on säht:
"Ich kenne den Wind, der nachts hier weht.
Ich werde die Sache zur Anzeige bringen.
Das andere wird sich morgen schon finden."
Do simmer dann noh Huus jeloffe;
dat heeßt, minn Frau es half jekroffe,
dotmöd hammer ons ent Bett jeläht.
Et letzde, wat minn Frau noh säht:
"Leewe Mann, mach komme, wat kütt,
äwwer dat Höötche simmer quitt."

Am angere Dach fröhmorjens öm nünn,
do jeng ech mottersellichalleen
ohne mi Höötche wolljemot
on koofden mech ne nüe Hoot,
för drissich Mark, hä stung mech jot,
werklech et wor ne prächtije Hoot.
So hät mech noh kinne Hoot jestange.
Drop ben ech en de Wehtschaff jejange.

So e Jläske Bier deht emmer jot,
on wie ech fott well: "Wo es minne Hoot?"
Ech kick on kick – on krie ne Schreck,
de Hoot för drissich Mark wor weck.
Lier wor de Hoke, wo hä jehange.
Bedröppelt ben ech noh Huus jejange
on hann minn Frau dat Deng verzällt.
Die schöddelt bloss dr Kopp. – Et schellt.
Minn Frau säht: Wä kütt denn jetz?"

Ne Schotzmann kütt, läht de Hangk an de Mötz
on säht: "In der vorigen Nacht
da wurden Sie zur Anzeige gebracht.
Die Sache ist für die Polizei erledigt,
Ihre Angaben haben sich bestätigt.
Wir haben in den Morgenstunden
das Hütchen von Ihrem Mann gefunden."
Säht hä on lacht mem janze Jesech,
läht dat Höötche op dr Desch.

Do hann ech dat Höötche opfesetz.
On dat Höötche drach ech jetz,
wenn et sinn moss, bes en dr Dot.
Nix es so treu wie ne alde Hoot.