Düsseldorf 1790
 
Schorch Forster (1740-1794)

Wat ne hemmelwiede Onger­schied zwesche Kölle on dem nette, propere on riche Düssel­dorf! En staatse Stadt met feine Massivhüüser, jrode on helle Stroße. De Lütt sin fleeßich on hant 1 a-jeschniejelte Klamotte: do jeht jedem, der von woan­gers kütt, dat Hähz op! Op dat Arejal, wo denne ehre Kurförst zwee Jöhrkes zovör de Befesti­jongsmuure hät afriesse losse, hant de Lütt Hüüskes hinmahke dörfe. Do hantse jetz schon e rechtich nü Veehdel met ärch vill lange on schnurjrode Stro­ße. De Lütt send sech jäjensid­dich am beluure, wäm si Huus dat schönste on beste wöhd. Di dont sonne Hoope Kies do enwesteere, dat denne ehr Stadt in e pah Jöhrkes noh emol so jroß send wöhd on noch vill schnie­ker. Wemmer bloß dat Jeheim­nis wösst, wi denne ehre Maji­strat dat mäht, dat en de Her­zochdömer Jülich on Berch nit nor de janze Lütt so rechtich Kies jekritt hant, sondern dat och all de kleenere Städtkes so jod dran send wies en de Haup­stadt. On om platte Land send se jenau so jähn am brassele wies en de Fabrike. Et es schon doll, wie jod mo do de Wäch zo en jlöcklech Existens jefonge hät, wo se woangers janz schwier dran am söhke send!

 
(Ent Düsseldorwersche transponeeht dörch Steins Charle-Manes)